Ben sözüme O’nunla başlamak istiyorum.Çünkü
O’nu herkes seviyor,O da herkesi.
O;herkese yardım için koşuyor.
O;büyük küçük herkesin sözünü dinliyor.
O;her yerde.
O;hangi saatte çıkarsan sokağa,sokakta.
O;hangi topluluğa girersen gir,orda.
O;Darma(Ballıca)’da.
O;bizim köylü ama Darma’lı olduğunu zanneden çok.
O;sigara tiryakisi falan değil,O başka bişey.
O;”bi anov yapiim”le ve  “bana varun mi?” ile bize olan sevgisini ifade ediyor.
O;demeye başladığımda bana sövdünüz biliyorum ama O,sizden daha iyi sövüyor.Yazayım mı?Neyse…
O;dediğim kişinin kim olduğunu anladınız belli ama,O anladı mı “dit yaaa” der elinin tersini gösterir giderdi.Ama siz durun!
O varya O,O bitane işte O İSMAİL …
İsmail artık köyde değil.Nerde mi?
İsmail ve ailesi,özellikle anne ve babasının rahatsızlıklarından dolayı;İsmail’e,Ahmet’e ve Şehriban’a (nunuk),bakımlarının daha güç olacağından,İzmir’de olan diğer ablası Habibe tarafından tüm aile İzmir’e götürüldü.
Aslında bu güzel aile hakkında anlatılacak yazılacak şeyler çok ama,şuan daha fazla yazmaya gerek kalmadığını düşünüyorum.
Diyeceğim o ki,en çok camiye gittiğimde karşılaştığım ne o nur yüzlü Ali dede,ne de ailesi artık köyde değiller.
Belki yazdıklarımı okuma-yazmaları olmadığından okuyamazlar,ama buradan onlara birşey söylemek istiyorum;İsmail,Ahmet akhlavenay mogvenatret…
   
Not: İsmail ve Ahmet’ait fotoğraflar Hüseyin Yurdakul’un facebook hesabından alınmıştır.